Το μπασκετικό αλφαβητάρι του 2016

Είδαμε ίσως τους κορυφαίους τελικούς όλων των εποχών στην Ελλάδα και από τους καλύτερους στο ΝΒΑ. Γίναμε μάρτυρες μεγάλων μπασκετικών στιγμών, με σπουδαίους παίκτες να αφήνουν το στίγμα τους στα γεγονότα κι άλλους να αποχωρούν μετά δόξας και τιμής. Βιώσαμε στιγμές πολιτισμού, αλλά και διαμάχες που κρατούν χρόνια, καλωσορίσαμε νέους ήρωες και αποχαιρετήσαμε (κάποιους δυστυχώς για πάντα) καλούς φίλους.

Το 2016 ήταν μια γεμάτη μπασκετική χρονιά, που σε λίγες ώρες ολοκληρώνεται. Το sportfm.gr θυμίζει πρόσωπα, γεγονότα και καταστάσεις που τη σημάδεψαν, μέσα από ένα αλφαβητάρι.

Γράφει ο Χρήστος Ρομπόλης

Αντετοκούνμπο: Ένα αλφαβητάρι δεν θα μπορούσε να μην αρχίσει με τον αποκαλούμενο human alphabet. Πριν λίγους μήνες ήταν ακόμη το ψιλόλιγνο παιδί με το όνομα γλωσσοδέτη, που μπορεί να φτάσει ψηλά αν δουλέψει σκληρά. Ο Γιάννης Αντετοκούνμπο μέσα σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα όχι απλώς έκανε τους Αμερικανούς να μάθουν πώς τον λένε, αλλά και να υποκλίνονται στο ταλέντο του. Ηγέτης των Μπακς, πλέον, όχι επειδή υπέγραψε ένα τεράστιο συμβόλαιο 100 εκατ. δολαρίων για τέσσερα χρόνια αλλά επειδή το πιστοποιεί κάθε βράδυ στα παρκέ του ΝΒΑ κι απέναντι σε φτασμένους σταρ, ο δικός μας Giannis έχει βαλθεί να τρελάνει τους πάντες. Θεαματικός αλλά ταυτόχρονα ουσιαστικός, ενθουσιώδης αλλά παράλληλα δυσανάλογα ώριμος και προσγειωμένος για την ηλικία του, ο Greek Freak θεωρείται ήδη δυνάμει All Star και ο κορυφαίος μη Αμερικανός στο ΝΒΑ ξεπερνώντας τύπους σαν τους Γκασόλ, τον Νοβίτσκι, τον Πάρκερ, τον Μπατούμ και πολλούς άλλους. Το πιο «τρομακτικό» όλων; Είναι μόλις 22 ετών!
 

Βασίλης Σπανούλης: Η κατάκτηση του πρωταθλήματος από τον Ολυμπιακό φέρει φαρδιά-πλατιά την υπογραφή του. «Μίλησε» στο τέλος ΚΑΙ στα τρία ματς που ακολούθησαν την ήττα στο ΣΕΦ και στο γήπεδο που κάποτε ήταν σκιά του εαυτού του, επηρεασμένος από αποδοκιμασίες και όχι μόνο, «σκότωσε» τον Παναθηναϊκό με τρίποντα στην εκπνοή δικαιώνοντας το προσωνύμιο Kill Bill. Στα 34 του, πλέον, παίζει το καλύτερο και πιο ολοκληρωμένο μπάσκετ της καριέρας του πλησιάζοντας γοργά-γοργά τις πρωτιές των Ναβάρο και Διαμαντίδη στην Ευρωλίγκα, σε πόντους και ασίστ αντίστοιχα. Περισσότερο ώριμος και ουσιώδης από ποτέ παραμένει ο ηγέτης των πρωταθλητών και διεκδικητών της Ευρωλίγκας, που φρόντισαν να τον κρατήσουν για άλλα δύο χρόνια στο λιμάνι. Και δεν δείχνει διάθεση να αποσυρθεί σύντομα.

Γιώργος Παπαγιάννης: Ο Σάσα Τζόρτζεβιτς δεν του έδωσε τις ευκαιρίες που δικαιούτο, ο Αργύρης Πεδουλάκης δεν πρόλαβε να τον έχει αρκετό χρονικό διάστημα υγιή, αλλά το ταλέντο και οι προοπτικές δεν κρύβονται. Οι Κινγκς επένδυσαν στον 19χρονο γίγαντα και η επιλογή του στο νούμερο «13» του ντραφτ είναι ψηλότερη στην οποία έχει βρεθεί ποτέ Έλληνας παίκτης. Ο Παπαγιάννης μπορεί μέχρι τώρα να πασχίζει να βρει θέση στο ρόστερ του Σακραμέντο και να περνά πολύ καιρό στη θυγατρική τους στο NBDL, αλλά στο χέρι του είναι να κάνει το μέλλον δικό του.

Δημήτρης Διαμαντίδης: Ο άνθρωπος που άφησε το στίγμα του περισσότερο από οποιονδήποτε άλλο στην ιστορία του Παναθηναϊκού, με 22 μεγάλους τίτλους να φέρουν την υπογραφή του, δεν είναι πια εδώ. Κι αν η απόδοσή του μέχρι και το φινάλε του δεν πρόδιδε ούτε στιγμή προσεχώς παλαίμαχο παίκτη, ο Δημήτρης Διαμαντίδης επέλεξε να γράψει τον επίλογο. Μέχρι, δε, τις τελευταίες συλλεκτικές για τη μνήμη όσων ήταν παρόντες εμφανίσεις του έμοιαζε σαν να’ χε βαλθεί να δείξει σε όλους πόσο θα λείψει. Για να τον θυμούνται άπαντες όχι σαν κάποιον που χειροκροτείται τιμής ένεκεν, αλλά σαν πρωταγωνιστή, ηγέτη και αρχηγό, γιατί έτσι ήθελε ο ίδιος να αποσυρθεί. Τα δάκρυα στα μάτια των φίλων του Παναθηναϊκού στην τελευταία του παράσταση δεν ήταν για την απώλεια του τίτλου από τον Ολυμπιακό, αλλά για τον ηγέτη που έχασαν. Τόσο σημαντικός, πέρα από και πάνω από κούπες ήταν για το «τριφύλλι» ο Μήτσος.

Ευρωλίγκα: Η νέα εποχή είναι εδώ. Περισσότερο από ποτέ άλλοτε, η φετινή Ευρωλίγκα είναι… κανονικό πρωτάθλημα, με όλες τις ομάδες να αντιμετωπίζουν κάθε αντίπαλο δύο φορές σε έναν μαραθώνιο 30 δύσκολων αγωνιστικών κι όλα αυτά πριν κριθούν όλοι κι όλα στα play offs και το Final Four. Οι υπέρμαχοι του νέου format πολλοί, οι ενστάσεις ίσως περισσότερες. Κι αν για τους μεν η αύξηση του ενδιαφέροντος, του επιπέδου ανταγωνισμού και της δικαιοσύνης ως προς τις ομάδες που θα βγουν στον αφρό αποτελούν επιχειρήματα, για τους δε η καταπόνηση σε βαθμό εξάντλησης και τραυματισμών των παικτών, το «μπούχτισμα» των φιλάθλων από την υπερπροβολή αγώνων, αλλά και η μετατροπή της διοργάνωσης σε ένα κλειστό κλαμπ για 16 ομάδες που δεν επιλέγονται απαραίτητα με αξιοκρατικά στοιχεία μέσα από τα εγχώρια πρωταθλήματα τα οποία και αποδυναμώνουν δημιουργούν πολύ μεγαλύτερα προβλήματα.

Ζήσης και ζόρια για την Εθνική: Γυρίσαμε σελίδα κάπως βίαια… Δίχως πια Σπανούλη και Ζήση, χωρίς ακόμη τον Καϊμακόγλου, με τους τραυματισμούς των Πρίντεζη, Σλούκα και Παπανικολάου να προκύπτουν στην πορεία και με ελάχιστο χρόνο προετοιμασίας, η Εθνική κλήθηκε να διεκδικήσει υπό πολύ δύσκολες συνθήκες τη συμμετοχή στους Ολυμπιακούς Αγώνες. Φυσιολογικά δεν τα κατάφερε προσθέτοντας ένα ακόμη ανεπιτυχές καλοκαίρι στον κύκλο των τελευταίων ετών. Ίσως όμως αυτή τη φορά τα πράγματα να μην είναι τόσο μαύρα, καθώς ποιότητα και προοπτική υπάρχουν. Και μια πλήρης Εθνική μπορεί να φτάσει πολύ ψηλότερα από εκεί που περιμένουμε όλοι στο προσεχές Ευρωμπάσκετ. Το «πλήρης» έχει να κάνει και με τη διάθεση των παικτών, κάτι που δεν έλειψε ποτέ από τον Νίκο Ζήση, ο οποίος μετά από ανελλιπή παρουσία στην Εθνική από τον… περασμένο αιώνα αποφάσισε να πει το «αντίο». Μακάρι και οι μεταγενέστεροι να έχουν το ίδιο αίσθημα ευθύνης και παρουσίας στην «επίσημη αγαπημένη» με τον Νικόλα…

ΗΠΑ: Όταν η λιγότερο ισχυρή βερσιόν της Team USA την τελευταία δεκαετίας κατακτά τόσο εμφατικά στον τελικό το χρυσό ολυμπιακό μετάλλιο και νικά στη διαδρομή τις δύο καλύτερες ομάδες της Ευρώπης (Ισπανία και Σερβία), τα λόγια είναι περιττά. Οι Αμερικανοί παρουσίασαν ένα ρόστερ χωρίς δημιουργό, με ελάχιστους αξιόλογους ρολίστες, προσπάθησαν να «στριμώξουν» σε σχήματα παίκτες που διαπρέπουν μόνο με την μπάλα στα χέρια και παρουσίασαν ξανά τη γνωστή αδυναμία στην αντιμετώπιση του πικ εν ρολ. Παρ’ όλα αυτά, το ταλέντο τους στο ένας με έναν και τα αθλητικά προσόντα που έκαναν τη διαφορά στα επιθετικά ριμπάουντ και στα (έστω λίγα) διαστήματα αυξημένης πίεσης στην άμυνα, αρκούσαν και περίσσευαν για να τους διατηρήσουν στην κορυφή. Κι εκεί θα μείνουν, όσο αντιμετωπίζουν αρκούντως σοβαρά τις μεγάλες διοργανώσεις, έχοντας ακόμη και την πολυτέλεια να αφήνουν πίσω Λεμπρόν, Κάρι, Χάρντεν, Γουέστμπρουκ, Πολ και άλλους από την ανεξάντλητη δεξαμενή παικτών που διαθέτουν.

Θρήνος: Η είδηση της δολοφονίας του Μπράις Ντέζαν Τζόουνς σόκαρε το ΝΒΑ. Ο πρώτος ενεργός παίκτης του κορυφαίου πρωταθλήματος που χάνει τη ζωή του μετά το 2007 σκοτώθηκε στα 23 του μέσα σε συνθήκες που μοιάζουν με κακόγουστη φάρσα. Μετά από τσακωμό με την πρώην σύντροφο και μητέρα της κόρης του, αποφάσισε να επιστρέψει στο διαμέρισμά της. Ωστόσο μπήκε σε λάθος σπίτι και ο ένοικος θεωρώντας πως επρόκειτο για διαρρήκτη τον πυροβόλησε και τον τραυμάτισε θανάσιμα.

Ιτούδης: Η επιστροφή της ΤΣΣΚΑ στην κορυφή της Ευρώπης μετά από οκτώ χρόνια είναι κυρίως δικό του έργο. Κατένειμε ιδανικά τους ρόλους, τιθάσευσε τον Τεόντοσιτς, πήρε το μέγιστο από όλους και παρουσίασε όχι ένα συνονθύλευμα πανάκριβων παικτών όπως τα προηγούμενα γεμάτα αποτυχίες στο Final Four χρόνια, αλλά ένα καλοδεμένο σύνολο, που κερδίζει δικαιωματικά τον τίτλο της κορυφαίας ομάδας του 2016. Και συνεχίζει στο ίδιο τέμπο και φτάνοντας στο νέο έτος. Ο Δημήτρης Ιτούδης έχει πάψει προ πολλού να αποτελεί τον βοηθό του Ζέλικο Ομπράντοβιτς. Πλέον είναι αυτός που νίκησε τον δάσκαλό του στον τελικό του Βερολίνου.

Κόμπι Μπράιαντ: Η τελευταία σεζόν στην καριέρα του δεν ήταν όπως φανταζόταν. Σίγουρα θα ήθελε να φύγει από τα γήπεδα ακμαίος και διεκδικητής του τίτλου, όχι παίζοντας σε μια από τις χειρότερες ομάδες του ΝΒΑ και με τον ίδιο να περιφέρεται σαν σε περιοδεία για ένα τελευταίο standing ovation από τα κοινά των απανταχού αντιπάλων των Λέικερς. Κι όμως, η τελευταία μέρα του Κόμπι Μπράιαντ στη δουλειά μετά από 20 χρόνια ήταν αντάξια της διαδρομής του: πέτυχε 60 πόντους κόντρα στους Τζαζ σε ένα πραγματικά επικό φινάλε. Πέρα από τα πέντε δαχτυλίδια, πέρα από τις 80άρες, τις 60άρες και τις 50άρες, πέρα από «παράσημα» όπως αυτό του τρίτου σκόρερ όλων των εποχών, γενικώς πέρα από τη στυγνή λογιστική των στατιστικών και των τίτλων, αλλά ακόμη και πέρα από τα αμέτρητα συναισθήματα που χάρισε απλόχερα σε όσους τον παρακολούθησαν μέχρι και το απίθανο φινάλε του, ο Κόμπι θα μείνει στην ιστορία τελικά ως ο άνθρωπος που κατάφερε να τους κερδίσει ΟΛΟΥΣ.

Λεμπρόν Τζέιμς: Όταν το 2014 αποφάσισε να επιστρέψει στο Κλίβελαντ, ρίσκαρε πολλά. Εγκατέλειψε μία έτοιμη για πρωταθλητισμό ομάδα για να γυρίσει εκεί που τον αποκάλεσαν προδότη. Γνώριζε και ο ίδιος πως οτιδήποτε λιγότερο από το πρωτάθλημα θα συνιστούσε αποτυχία και θα έπληττε την υστεροφημία του, που δεν σήκωνε πέμπτη αποτυχία σε τελικούς. Είχε όμως δώσει μια υπόσχεση και δεν είχε καμία πρόθεση να αθετήσει το λόγο του. Ούτε όταν οι Γουόριορς έκαναν νέο ρεκόρ νικών στην κανονική περίοδο, ούτε όταν προηγήθηκαν με 3-1 στους τελικούς. Όταν όλοι θεωρούσαν τον τίτλο χαμένο και τολμούσαν να τον αποκαλούν λούζερ, εκείνος πίστευε και δικαιώθηκε. Η πρώτη επιστροφή από 1-3 στους τελικούς και η κατάκτηση του πρώτου πρωταθλήματος στην ιστορία των Καβαλίερς ήταν κυρίως δική του υπόθεση. Εξ ου και η ομόφωνη ανακήρυξή του ως MVP των τελικών. Και πλέον ο άλλοτε αυτοαποκαλούμενος «βασιλιάς» αναγνωρίζεται από όλους ως τέτοιος.

Μπαρτζώκας: Τέτοια δυναμική επιστροφή στους πάγκους δεν περίμενε κανείς. Μετά την επεισοδιακή του αποχώρηση από τον Ολυμπιακό ηρέμησε, επιμορφώθηκε και ανέλαβε τη Λοκομοτίβ Κουμπάν πανέτοιμος να δείξει την αναμφισβήτητη προπονητική του αξία. Μακριά από την πίεση της Ελλάδας που τον επηρέαζε αρνητικά μεγαλούργησε και οδήγησε την άσημη ομάδα του Κράσνονταρ στην κορυφαία σεζόν της ιστορίας της και εκτόξευσε τις τιμές των παικτών της. Το έργο του ήταν τόσο σπουδαίο, που ανάγκασε ένα σύλλογο του βεληνεκούς της Μπαρτσελόνα να του εμπιστευτεί τις τύχες της μετά την οκταετή συνεργασία της με τον Τσάβι Πασκουάλ.

Ντάνκαν: Η αποχώρησή του δεν ήταν τόσο φανταχτερή όσο του Κόμπι Μπράιαντ, αλλά ήταν εξίσου σημαντική. Στη 19χρονη θητεία του δεν άφησε ποτέ τίποτα να μιλήσει πέρα από τα κατορθώματά του. Πέντε πρωταθλήματα, αμέτρητες προσωπικές διακρίσεις, μα πάνω από όλα πως υπήρξε ο πιο έξυπνος και ποιοτικός ψηλός όλων των εποχών στο ΝΒΑ στοιχειοθετούν το προφίλ του ανθρώπου που ανέδειξε την αξία της ταπεινότητας και της ουσίας σε έναν χώρο που συχνά αποθεώνει το ακριβώς αντίθετο.

Ξανά δυνατοί: Σε ένα ελληνικό μπάσκετ που «αιωνιοκρατείται» εδώ και χρόνια, υπάρχουν και… άλλοι. ΑΕΚ, Άρης και σε δεύτερο πλάνο ο ΠΑΟΚ δεν είναι οι φτωχοί συγγενείς. Είναι ομάδες με τεράστια ιστορία, δυναμική και κόσμο, που κάνουν σοβαρές προσπάθειες, αρχικά να μειώσουν την ψαλίδα και αργά αλλά σταθερά να απειλήσουν Ολυμπιακό και Παναθηναϊκό, ενώ κάνουν αξιόλογη προσπάθεια στο νεοσύστατο Basketball Champions League. Οι δύο κιτρινόμαυροι με οικονομικές υπερβάσεις μοιάζουν να μειώνουν την απόσταση, ο δε «Δικέφαλος του Βορρά» με χρηστή διαχείριση από τη διοίκηση Πρέλεβιτς παλεύει να ορθοποδήσει.

Ολυμπιακός: Η χρονιά άρχισε με το αριστερό και αποκλεισμό στο ΣΕΦ από τον Παναθηναϊκό στο Κύπελλο, συνεχίστηκε απογοητευτικά με πρόωρο αντίο στην Ευρωλίγκα και απουσία από τα προημιτελικά για πρώτη φορά από το 2005, αλλά ολοκληρώθηκε ιδανικά με την κατάκτηση του δεύτερου σερί πρωταθλήματος. Με τον Σπανούλη πιο καθοριστικό από ποτέ και τον Πρίντεζη να αγωνίζεται τραυματίας κι εν μέσω προσωπικού δράματος με το θάνατο του πατέρα του, οι «ερυθρόλευκοι» αντέδρασαν μετά την ήττα στον πρώτο τελικό του ΣΕΦ και σήκωσαν το-όπως χαρακτηρίζεται από τους οπαδούς τους-πιο απολαυστικό πρωτάθλημα της ιστορίας τους. Μέχρι και στις γυναίκες κυριάρχησε ο νεοσύστατος Ολυμπιακός κατακτώντας αήττητος το νταμπλ.

Πολιτισμός: Τελικά, μπορούμε να γίνουμε… άνθρωποι. Οι τελικοί της Α1 ήταν αναμφίβολα ένα βήμα προς τον αθλητικό πολιτισμό. Χειροκρότημα στο ΟΑΚΑ για τον Πρίντεζη που έχασε τον πατέρα του, όπως και στο ΣΕΦ για τον Δημήτρη Διαμαντίδη που έβγαλε φωτογραφίες και μοίρασε αυτόγραφα σε φίλους των «ερυθρολεύκων», κανένα αντικείμενο σε οποιοδήποτε από τα τρία «διπλά» των τελικών, υπόκλιση των αδερφών Αγγελόπουλων στον αρχηγό των «πράσινων» και συγχαρητήρια από τον Δημήτρη Γιαννακόπουλο στα αποδυτήρια των πρωταθλητών μαρτυρούν πως μπορούμε να απολαύσουμε αθλητισμό χωρίς να σκοτωνόμαστε. Περιμένουμε ανάλογη κι ακόμη καλύτερη συνέχεια…

Ρεκόρ Γουόριορς: Παρότι η τελευταία γεύση ήταν πικρή με την απώλεια του πρωταθλήματος, η σεζόν που πέρασε ήταν ιστορική για τους Γουόριορς, καθώς κατέρριψαν πάνω από 25 ρεκόρ για το ΝΒΑ και πολλές φορές ακόμη και τη λογική. Η ομάδα του Στιβ Κερ ολοκλήρωσε τη regular season με 73-9 και ξεπέρασε το άλλοτε θεωρούμενο ως αξεπέραστο 72-10 των Μπουλς του 1996. Έκαναν τις περισσότερες νίκες ποτέ σε μια σεζόν (88 μαζί με τα play offs), άρχισαν την περίοδο με 24-0, έφτασαν τις 54 διαδοχικές νίκες εντός έδρας, ο Στεφ Κάρι έγινε ο πρώτος ομόφωνος MVP της ιστορίας και στη διαδρομή διέλυσε το δικό του ρεκόρ των 286 τριπόντων σε μια σεζόν φτάνοντας τα 402. Θέλετε κι άλλα;

Σέιγκερ: Οι δημοσιογράφοι δεν (πρέπει να) είναι ποτέ οι πρωταγωνιστές, αλλά εκείνοι που καλύπτουν τα γεγονότα. Όμως η ιστορία του Κρεγκ Σέιγκερ ξεπέρασε δικαίως το ίδιο το σπορ. Για πολλούς μήνες ο αγαπημένος ρεπόρτερ των αγωνιστικών χώρων του ΝΒΑ έδωσε τη δική του γενναία μάχη με τη λευχαιμία. Έκανε τρεις μεταμοσχεύσεις μυελού των οστών και όσο του επέτρεπαν οι δυνάμεις του και οι γιατροί δεν έλειψε από τη θέση του στο παρκέ, πάντα φορώντας τα παρδαλά (σήμα κατατεθέν του) κοστούμια και το καλοσυνάτο του χαμόγελο. Σύσσωμο το ΝΒΑ στάθηκε στο πλευρό του, έκανε το Sager Strong σύνθημά του και βυθίστηκε στη θλίψη όταν στις 15 Δεκεμβρίου ο Κρεγκ Σέιγκερ λύγισε και «έφυγε». Ο Στεφ Κάρι τον αποχαιρέτησε ιδανικά καλώντας όχι ενός λεπτού σιγή, αλλά ενός λεπτού χαρά. Πώς θα μπορούσε να είναι διαφορετικά για τον άνθρωπο που εξέπεμπε πάντα, ακόμη κι όταν χαροπάλευε, θετική ενέργεια…

Τρελά λεφτά: Εν μέσω παγκόσμιας οικονομικής κρίσης, με κράτη να πτωχεύουν (κακή ώρα), ανθρώπους να εγκαταλείπουν τις πατρίδες τους σε αναζήτηση καλύτερης τύχης και την ανεργία να αυξάνεται ακόμη και σε ευημερείς χώρες, ήρθε το ΝΒΑ για να σαρώσει τα πάντα. Η εκτόξευση του salary cap στα 94 εκατ. δολάρια πρόσφερε στις ομάδες τη δυνατότητα να ξοδέψουν πολλά και να ανταμείψουν με πολλά περισσότερα παίκτες που ίσως και να μην αξίζουν τέτοιες απολαβές. Είδαμε τον Μάικ Κόνλεϊ να υπογράφει πενταετές συμβόλαιο για 153 εκατ., τον Ντέμιαν Λίλαρντ 140 εκατ. και πάει λέγοντας. Το salary cap θα συνεχίσει να αυξάνεται τα επόμενα χρόνια φτάνοντας το 2021 τα 114 εκατ. δολάρια. Ήδη το προσεχές καλοκαίρι ο Στεφ Κάρι αναμένεται υπογράψει πενταετές συμβόλαιο για 207 εκατ. δολάρια!

Υπάρχουν και τα κορίτσια: Μπάσκετ δεν παίζουν μόνο οι άνδρες. Παίζουν και τα κορίτσια και μάλιστα πολύ καλά, ακόμη και στην Ελλάδα. Η Εθνική Γυναικών κατάφερε μέσω προκριματικών και από έναν αρκετά ζόρικο όμιλο να εξασφαλίσει θέση στα τελικά του Ευρωμπάσκετ για όγδοη φορά στις τελευταίες εννιά διοργανώσεις και τον Ιούνιο θα είναι παρούσα στα παρκέ της Τσεχίας. Κερασάκι στην τούρτα, η κατάκτηση του Ευρωμπάσκετ Κωφών από το γυναικείο συγκρότημα της Ελλάδας!

Φάρος: Η πορεία του ήταν ένα μπασκετικό παραμύθι. Από τις ερασιτεχνικές κατηγορίες έφτασε στην Α2, στον τελικό του Κυπέλλου αποκλείοντας πέντε ομάδες της Α1 και εξασφάλισε την άνοδο. Επειδή όμως δεν έχουν όλα τα παραμύθια happy end, ο σύλλογος επέλεξε να μη βρεθεί στη μεγάλη κατηγορία, αλλά να συνεχίσει στη δεύτερη τη τάξη, μέχρι να ωριμάσουν οι συνθήκες και να υπάρχουν οι προϋποθέσεις για να σταθεί στην Α1.

Χρήμα χωρίς ανταπόδοση: Για άλλη μια χρονιά, ίδια ιστορία. Το μπάσκετ στην Ευρώπη και την Ελλάδα συνεχίζει να βρίσκεται σε οικονομικά ανθυγιεινό περιβάλλον. Ολυμπιακός και Παναθηναϊκός δαπανούν πολύ περισσότερα χρήματα από όσα εισπράττουν για να είναι ανταγωνιστικοί στην Ευρωλίγκα, ομοίως ΑΕΚ και Άρης για να μειώσουν την απόσταση από τους δύο, ενώ αρκετές ακόμη ομάδες (ακόμη και στις χαμηλότερες κατηγορίες) έχουν αναγκαστεί να καταστρατηγήσουν το «ίσα βάρκα-ίσα νερά». Ως πότε μπορεί να συνεχιστεί αυτό; Κι όταν σταματήσει, ποιες θα είναι οι καταστροφικές συνέπειες για την επόμενη μέρα;

Ψυχρός πόλεμος: Το μπάσκετ στην Ευρώπη παραμένει δέσμιο της μέχρι εσχάτων κόντρας ανάμεσα σε Ευρωλίγκα και FIBA. Η μεν πρώτη επιμένει σε ένα μοντέλο που ευνοεί λίγους ισχυρούς, δεν προσφέρει όραμα στους υπόλοιπους και πλήττει τα εγχώρια πρωταθλήματα, η δε δεύτερη προσπαθεί μάταια ως τώρα να ανακτήσει τα ηνία του ελέγχου στο άθλημα και αναγκαστικά υποτάσσεται στις ορέξεις των μεγάλων. Η διαμάχη συνεχίζεται δίχως «φως» στον ορίζοντα για ειρήνη ή έστω ανακωχή, που είναι αναγκαία εν όψει της καθιέρωσης των προκριματικών για Ευρωμπάσκετ/Μουντομπάσκετ μεσούσης της περιόδου από την επόμενη σεζόν. Αν δεν βρεθεί λύση άμεσα, οι συνέπειες θα είναι ανυπολόγιστες για το ίδιο το άθλημα και με παράπλευρες απώλειες τους φιλάθλους που το αγαπούν.

Ώρα να φεύγεις, 2016: Παράπονο δεν έχουμε. Το 2016 μπορεί να ήταν κατά τα άλλα μια κάκιστη χρονιά, με πολλή δυστυχία, πολλούς θανάτους, πολλή ανεργία, πολλά οικονομικά προβλήματα και πολλά άλλα κακά, αλλά από μπασκετικής άποψης ήταν μία πλούσια από πάσα άποψη χρονιά. Επειδή, όμως, εχθρός του καλού ήταν το καλύτερο, ώρα να αποχαιρετίσουμε το χρόνο που φεύγει και προσδοκούμε καλύτερα από το 2017.

Καλή μπασκετική χρονιά να έχουμε…

ΠΗΓΗ : NOVA SPOR FM