Κείμενο που τσακίζει κόκκαλα για την ημέρα μνήμης του ΠΑΟΚ

Ακριβώς 17 χρόνια μετά το τραγικό δυστύχημα των Τεμπών που έκοψε το νήμα της ζωής σε 6 οπαδούς του ΠΑΟΚ, ο Ισοβίτης γράφει από τον προσωπικό του λογαριασμό στο Facebook ένα ανατριχιαστικό κείμενο, με λέξεις διαλεγμένες μία προς μία, που πραγματικά τσακίζει κόκαλα. Διαβάστε το χωρίς περαιτέρω σχόλια…

Είμαστε ο καρκίνος του ΠΑΟΚ σας. Είμαστε οι ανάπηροι των τσιμέντων. Είμαστε τα χαλασμένα μυαλά που δεν μπορείς να προγραμματίσεις. Οι απροσκύνητοι του χρήματος. Αυτοί που προτιμούν να πετάνε στα σύννεφα απ’ το να σέρνονται μέσα στη λάσπη. Τα στόματα που δεν κλείνουν, οι γλώσσες που μιλάνε και δεν γλείφουνε κοκαλάκια. Αυτοί που όταν οι πόρτες είναι κλειστές ορμάμε με τα κεφάλια να ρίξουμε τους τοίχους. Τα κλειστά αυτιά στα ουρλιαχτά των φερέφωνων.

Οι συχνότητες που δεν πιάνουν τα ραδιόφωνά σας. Είμαστε ο ΠΑΟΚ. Εμείς ήμασταν ο ΠΑΟΚ, εμείς θα είμαστε για πάντα ο ΠΑΟΚ. Εμείς που έχουμε ακόμα τα σημάδια στην πλάτη, εμείς που λιώσαμε τα παπούτσια μας, εμείς που πέσαμε στη φωτιά για να ζεσταθούν οι υπόλοιποι. Εμείς που ο Θεός έφτιαξε την Κυριακή για να φοράμε ασπρόμαυρα και να κηρύσσουμε το Ευαγγέλιο σ’ όλα τα γήπεδα. Εμείς που φάγαμε την κοτρώνα, εμείς που γονατίσαμε από το γκλομπ, εμείς που λιποθυμήσαμε στην αποβάθρα. Εμείς που κλάψαμε με τα μούτρα σφηνωμένα στο κάγκελο. Οι πειρατές της ασφάλτου. Ο τρόμος των καλοντυμένων. Αυτοί που δε λογάριασαν τίποτα ιερό επειδή άλλο ιερό δεν έχουν.

Αυτοί που ζητάνε συγνώμες απ’ τα παιδιά τους για να βρεθούν σε μια ασπρόμαυρη κερκίδα. Αυτοί που αφήνουν τους πελάτες μιας επιχείρισης που ματώνει να περιμένουν, επειδή παίζει ο ΠΑΟΚ. Οι άδειες και τα ρεπό που ξοδεύονται μόνο για τους αγώνες. Τα ραδιόφωνα στο μαιευτήριο που αγωνιούν για το ματς πιο πολύ από τη γέννα της γυναίκας. Το χαμένο μεροκάματο για να τρέξεις στην Τούμπα. Η τράκα για το εισιτήριο. Η ασταμάτητη γκρίνια. Είμαστε ο ΠΑΟΚ. Εμείς που κάθε κουβέντα τη γυρίζουμε στο μόνιμο φτερούγισμα στην καρδιά μας. Εμείς που κανείς δεν μπορεί να μας καταλάβει, επειδή δεν μπαίνουμε στον κόπο να εξηγήσουμε.

Τα πέταλα και τα ισιάδια, οι φωνακλάδες και οι υβριστές, οι φτωχοί και οι πλούσιοι που πιάνονται αγκαζέ χωρίς να κοιτάνε το πρόσωπο που αντιστοιχεί στον αγκώνα που αγκαλιάζουν. Οι γιατροί, οι έμποροι, οι δάσκαλοι, οι σουβλατζήδες, οι σερβιτόροι, οι λογιστές, οι ταξιτζήδες, οι καλλιτέχνες, που πιάσαμε μια δουλειά μόνο όταν σιγουρευτήκαμε πως δεν μπορούμε να παίξουμε για τον ΠΑΟΚ. Είμαστε το ρεύμα που έμεινε απλήρωτο για το διαρκείας. Είμαστε αυτοί που έφτιαξαν τη μαγεία. Αυτοί που παράγουν το οξυγόνο σας. Εμείς που δε φύγαμε ποτέ. Εμείς που τους διώξαμε όλους. Είμαστε τα λερωμένα ποινικά μητρώα. Τα διαζύγια. Οι σπασμένες φλέβες. Οι φυλακές. Οι τάφοι με τα ασπρόμαυρα κασκόλ πάνω στα μάρμαρα. Εμείς είμαστε ο ΠΑΟΚ. Οι πρόσφυγες του μοντερνισμού. Η μαυρίλα στον ορίζοντά σας. Τα τσομπανόσκυλα της Ιδέας.

Είμαστε αυτοί που κληρονόμησαν τον Δικέφαλο κι αυτοί που θα τον περάσουν στους επόμενους όπως τον πήραν, αγνό, αμόλυντο και με το κεφάλι ψηλά. Εσείς, οι οπαδοί του ΠΑΟΚ, παίξτε μπάλα και φτιάξτε συστήματα. Ακούστε ραδιόφωνα, διαβάστε άρθρα, χειροκροτήστε στις νίκες και βρίστε στις ήττες. Ελάτε στις λιακάδες και αράξτε στους καναπέδες όταν συννεφιάζει. Εσείς ασχοληθείτε με τον δικό σας ΠΑΟΚ, με παίκτες και προπονητές και προέδρους και μάνατζερ. Εμείς είμαστε ο ΠΑΟΚ. Πετσιά ταξιδεμένα και μόνιμοι κάτοικοι, Σαλονικιοί και Αθηναίοι, επαρχιώτες και μετανάστες, ένα ματς το χρόνο ή κάθε ματς κάθε χρόνου, γυναίκες και άντρες και παιδιά και νεκροζώντανοι.

Είμαστε οι βρεγμένοι από τις καταιγίδες, οι τσουρουφλισμένοι από τον ήλιο, οι παγωμένοι από τους ανέμους. Αυτοί που κατούρησαν όλη την Εθνική Οδό, το λίπασμα στη χλωρίδα της χώρας, το άρωμα κάθε λουλουδιού που έχεις μυρίσει. Είμαστε οι κόρνες της αναχώρησης πριν βγει ο ήλιος. Είμαστε οι ζαλισμένες νύχτες που ξύνουν τα βράχια στις στροφές και χειροκροτάνε. Είμαστε τα σπασμένα παράθυρα από τις κοτρώνες του μίσους. Αυτοί που κράτησαν τη φανέλα με τον Δικέφαλο ψηλά για να την κοιτάζετε από κάτω. Αυτοί που βούτηξαν στα λασπωμένα νερά στις πλημμύρες για να τη σώσουν, να μην πνιγεί. Αυτοί που προχωρούν πάντα ευθεία προς την κοινή ουτοπία τους.

Το ποτάμι με αίμα που έβαψε την Ομόνοια. Τα λάφυρα από τους σαδιστές που μας φώναζαν «Βούλγαρους». Είμαστε ο ΠΑΟΚ. Η κλωτσιά στο στομάχι. Η παράνοια ζωγραφισμένη σε καρτ-ποστάλ. Η καθαρή βρωμιά που λερώνει τα παστέλ πανωφόρια σας. Αυτοί που αγαπάνε κι όχι αυτοί που μισούν. Αυτοί που ξέρουν πόσα ξέρουν κι όχι αυτοί που τα ξέρουν όλα. Είμαστε η αιτία, όχι η αφορμή. Το νερό στα μούτρα του λιπόθυμου. Οι ισοβίτες του ασπρόμαυρου κάγκελου. Αυτοί που θα μπουν μπροστά.

Οι σφιγμένες γροθιές κόντρα σε κάθε δυνάστη, δικό μας ή ξένο. Τα πανιά τα χωμένα στα βρακιά για να περάσουν το ψαχτήρι των ρουφιάνων με τα καρτελάκια. Οι γυρισμένες πλάτες στα παλαμάκια σας. Η σπορά των αιώνιων νικητών. Η γενιά της αυτοκαταστροφής. Το πάθος σας. Ο οργασμός σας. Η περηφάνια σας. Είμαστε τα παιδιά που δε μεγαλώσανε. Είμαστε η νιότη που δε ζήσαμε ποτέ. Είμαστε οι ζωές που δε θα αφηγηθεί κανείς. Είμαστε οι νεκροί της Εθνικής Οδού. Είμαστε ο ΠΑΟΚ. Εμείς είμαστε ο ΠΑΟΚ.

ΠΗΓΗ:SDNA