Όταν μιλάς με τον Ρένο Χαραλαμπίδη, το κινητό μπαίνει στο αθόρυβο και το ρολόι στην άκρη. Πέραν του ότι είναι ένα από τους πλέον διάσημους ηθοποιούς της χώρας μας, είναι ένας άνθρωπος που δεν χορταίνεις να τον ακούς να μιλά. Δεν χορταίνεις να συζητάς. Πάθος για τις απόψεις του, ενθουσιασμός για ό,τι αγαπά. Σου χαμογελά γλυκά και πίνει λίγο από το κρασί του. Την Κυριακή 25 Σεπτεμβρίου θα βρίσκεται στη Θεσσαλονίκη, στον πολυχώρο WE, για την προβολή της ταινίας του «Φτηνά Τσιγάρα». Θα ταξιδέψουμε μαζί του σ’ένα νοσταλγικό βράδυ του Αυγούστου στην άδεια Αθήνα… Ένας σύγχρονος μποέμ φλερτάρει με μια κοπέλα που γνώρισε σε τηλεφωνικό θάλαμο. Δύο άνθρωποι συναντώνται, μιλούν για τις ζωές τους, ερωτεύονται. Τα «Φτηνά Τσιγάρα» προσφέρουν μια ποιητική ματιά τόσο στο θέμα του έρωτα, όσο και στην καθημερινή ζωή των ανθρώπων. Μία ταινία «διαφορετική» -«περίεργη» έχει χαρακτηρισθεί από πολλούς- αν, όμως, λατρεύετε την ποίηση, σίγουρα δεν θα σας βγει ποτέ από το μυαλό. Στη «μαγεία» συμβάλλει και η μουσική της ταινίας, η οποία ανήκει στον συνθέτη Παναγιώτη Καλατζόπουλο και, φυσικά, η φωνή της Έλλης Πασπαλά, στα τραγούδια «Λευκό μου Γιασεμί» και «Το Δάκρυ». Καλύτερα, όμως, να σας τα πει ο ίδιος…
Την Κυριακή θα γίνει η προβολή της ταινίας «Φτηνά Τσιγάρα» στη Θεσσαλονίκη. Γιατί η συγκεκριμένη ταινία;
Tα «Φτηνά Τσιγάρα» είναι μία ταινία που προβλήθηκε πρώτη φορά το 1999 και βρίσκει το κοινό της σήμερα, στη νέα γενιά. Βγήκε δηλαδή τον 20ό αιώνα και βρίσκει το κοινό της τον 21ο αιώνα. Ακούγεται πομπώδες, αλλά έτσι είναι. Για μένα είναι μια πολύ συγκινητική στιγμή, ανοίγει και πάλι η κουβέντα με το μεγάλο κοινό. Θα είμαι στη Θεσσαλονίκη να δω την ταινία ως απλός θεατής, γιατί έχουν περάσει πολλά χρόνια από τότε και νιώθω πως έχω αλλάξει αρκετά. Μετά την ταινία, βεβαίως, θα γίνει και μια όμορφη κουβέντα με το κοινό. Μετά την ταινία ανήκω στο κοινό.
Ποια η σχέση σας με τη Θεσσαλονίκη;
Στη Θεσσαλονίκη γνωρίστηκε η γιαγιά και ο παππούς μου το 1919, πριν φύγουν για τη Θράκη. Οπότε, για τη δική μου οικογένεια, η Θεσσαλονίκη είναι ένας τόπος ιστορικής συνάντησης. Χωρίς τη Θεσσαλονίκη δεν θα υπήρχα. Είναι η πόλη που μου έδωσε τη χαρά της πρώτης μου μεγάλης επιτυχίας, όταν το 1997 έγινε η προβολή της πρώτης ταινίας που σκηνοθέτησα, το «Νο budget story». Το κοινό εκεί την «αγκάλιασε». Η ταινία πρώτα αναγνωρίστηκε στη Θεσσαλονίκη και μετά στην Αθήνα. Είναι η πόλη που συμβολίζει για μένα τη νίκη. Μόνο χαρές έχω να θυμηθώ από τη Θεσσαλονίκη.
Η Θεσσαλονίκη είναι και… άκρως ποδοσφαιρόφιλη. Εσείς πώς τα πάτε με το ποδόσφαιρο; Υποστηρίζετε κάποια ομάδα;
Ποδόσφαιρο; Άκουσα καλά; (γέλια) Θα στεναχωρηθείτε, αλλά… είμαι Ολυμπιακός. Τι να κάνω;! Σε γενικές γραμμές, δεν είμαι ποδοσφαιρόφιλος. Όχι ότι δεν πάω στο γήπεδο, πάω. Αλλά δεν είμαι από αυτούς που ασχολούνται ουσιαστικά. Βέβαια, με συγκινεί το ποδόσφαιρο σαν κοινωνική εκδήλωση. Στο ποδόσφαιρο βλέπω όλη τη γκάμα της ανθρώπινης πραγματικότητας και όλες τις αρετές που πρέπει να έχει ο άνθρωπος. Την αρετή της στρατηγικής, της διπλωματίας, της επιθετικότητας, αλλά και της οπισθοχώρησης. Είμαι από αυτούς που αγαπούν τον Αλμπέρ Καμύ που έλεγε πως «στο ποδόσφαιρο και τα χαρτιά αποκαλύπτεται το ποιος πραγματικά είσαι».
Ποια είναι «πραγματικά» η Ελλάδα του 2016;
Η Ελλάδα ζει τη δικτατορία της προχειρότητας. Αυτό και μόνο τα λέει όλα. Όποιος δεν είναι πρόχειρος, είναι ύποπτος.
Με τί ασχολείστε τον τελευταίο καιρό;
Ετοιμάζω στο Γυάλινο Μουσικό Θέατρο μία μουσική παράσταση που λέγεται «Ο Ρένος και το πλήρωμα του χρόνου», όπου είναι κείμενά μου και τραγούδια για τον χρόνο που περνάει. Αυτό το φθινόπωρο είμαι ακριβώς 25 χρόνια επαγγελματίας ηθοποιός. Έχω εμφανιστεί στο κοινό ¼ του αιώνα. Κάνω μία γενική ανασκόπηση της πορείας μου στον κινηματογράφο, στο θέατρο, στην τηλεόραση, στη μουσική (γιατί έχω μία διακριτική παρουσία στη μουσική όλα αυτά τα χρόνια) και ανοίγω μία κουβέντα με τον εαυτό μου για το τί πήγε στραβά και τί λάθος…Επίσης, έχει κυκλοφορήσει εδώ και ένα μήνα περίπου από τη Minos EMI μία διασκευή που έχω κάνει μαζί με τον Ηλία Κατελάνο, σε μία παλιά μποσανόβα του Βαγγέλη Γερμανού. Λέγεται «Ο γιος του ανέμου» και πάει εξαιρετικά στα ραδιόφωνα.
Θα κάνετε φέτος κάτι τηλεοπτικό;
Περνάμε μια εποχή μεγάλης αμηχανίας με την τηλεόραση. Περιμένουμε.
Γενικά ως μέσο, το έχετε απορρίψει τα τελευταία χρόνια;
Όχι, όχι, ποτέ την τηλεόραση! Θεωρώ ένδειξη μεγάλου ψωνίσματος να πει κανείς ότι δεν πιστεύει στην τηλεόραση. Ποιος νομίζεις ότι είσαι εσύ που το μεγάλο λαϊκό κοινό το σνομπάρεις; Όχι, όχι! Η τηλεόραση είναι μία χειραψία με τους ανθρώπους κάθε κοινωνικής και οικονομικής τάξης. Τη λατρεύω.
Θέατρο ή τηλεόραση;
Τηλεόραση.
Αυτό δεν το ακούμε και πολύ συχνά.
Μα, ναι. Φανταστείτε ένα νοσοκομείο, μία φυλακή, που οι άνθρωποι δεν έχουν άλλο μέσο διασκέδασης εκτός από την τηλεόραση. Ή οι υπερήλικες που είναι κλεισμένοι στα σπίτια τους. Σκεφτείτε μόνο, αν παίξεις καλά, τί προσφέρεις σε αυτούς τους ανθρώπους. Η τηλεόραση είναι το παράθυρο στον κόσμο. Η ευκαιρία να τους προσφέρεις κάτι ωραίο. Να τους κάνεις να χαμογελάσουν.
Κινηματογράφος ή τηλεόραση;
Αυτό το δίλημμα είναι άδικο! (γέλια) Είναι σαν να ρωτάς ένα παιδάκι ποιον αγαπά πιο πολύ. Τη μαμά ή τον μπαμπά; Τι να απαντήσει το παιδί;!
Ποιες είναι οι αγαπημένες σας συνεργασίες;
Στην τελευταία ταινία που σκηνοθέτησα, τα «Τέσσερα Μαύρα Κοστούμια», είχα την τύχη να συνεργαστώ με σπουδαίους καλλιτέχνες ηθοποιούς. Τον Τάκη Σπυριδάκη, τον Γιάννη Ζουγανέλη , τον Άλκη Παναγιωτίδη. Θεωρώ ότι ευτύχησα. Έχω πάρα πολλές ωραίες συνεργασίες. Να, ας πούμε, στα «Φτηνά τσιγάρα» και από άποψη art director, αλλά και μουσικής. Δεν ατύχησα στις συνεργασίες μου.
Δεν σας έτυχε ποτέ μία συνεργασία που θα θέλατε να ξεχάσετε;
Μεγαλώνοντας κατάλαβα ότι είναι μεγάλο ταλέντο να ξέρεις τί πρέπει να ξεχάσεις. Αφού πήρα το μάθημά μου από τις άσχημες συνεργασίες, τις άφησα να χαθούν μες στο ποτάμι της ζωής.
Πόσο εύκολα μπορεί κανείς να το δουλέψει αυτό μέσα του;
Καθόλου εύκολα… Ακόμη παλεύω μέσα μου, αλλά πιστεύω πως οφείλω στον εαυτό μου να μη με βασανίζω για πράγματα που αστόχησα. Αυτό είναι το μάθημά μου, βέβαια.
Η εσωτερική «μάχη» δόθηκε στην αρχή της πορείας σας;
Κι όμως, όχι. Από την αρχή μέχρι και τώρα, πρόσφατα. Πλέον, ελπίζω απλά τα λάθη μου να είναι πιο ενδιαφέροντα…
Σας έχει επηρεάσει κάποιος άνθρωπος ουσιαστικά;
Ο δάσκαλός μου, ο Βασίλης Διαμαντόπουλος. Αυτός, κυρίως. Και πολλοί άλλοι, βέβαια. Ο Θοδωρής Γκόνης με τις συμβουλές του, ο ζωγράφος Γιώργος Σταθόπουλος, επίσης, με τις συμβουλές του. Ο ποιητής Γιώργος Κακουλίδης.
Ποια είναι η ωραιότερη συμβουλή που σας έχουν δώσει;
Δεν ξέρω ποια να πρωτοπώ, αλήθεια. Δεν ξέρω. Μία συμβουλή είναι κι ένα βλέμμα, καμιά φορά… Νομίζω πως αυτό που μου είχε πει ο δάσκαλός μου, ο Βασίλης Διαμαντόπουλος. «Πρώτα η καλή ζωή και μετά η τέχνη». Πολύ σοφό. Όσο μεγαλώνω, το καταλαβαίνω όλο και καλύτερα. Μία ακόμη συμβουλή που έχω κρατήσει είναι να ακούω πάντα τον πρώτο, βαθύτερο εαυτό μου. Αλλά να ξεχωρίζω τον εαυτό μου από τον εγωισμό μου, γιατί πολλές φορές λέμε ότι ακούμε τον εαυτό μας, αλλά στην ουσία ακούμε τον εγωισμό μας. Δεν ταυτίζονται αυτά τα δύο. Ο εγωισμός είναι κατά του εαυτού μας.
Για κλείσιμο, πόσο δύσκολα είναι τα πράγματα για έναν νέο ηθοποιό; Αν είχατε μπροστά σας ένα νέο παιδί, τί θα του λέγατε;
Πάντα ήταν δύσκολα και πάντα θα είναι. Όποιος γίνεται καλλιτέχνης ξέρει ότι θα δυσκολευτεί. Είναι η φύση του εγχειρήματος τέτοια που έχει μέσα του μεγάλες δόσεις περιπέτειας. Αυτό που θέλω να πω σ’αυτό το παιδί είναι ότι τίποτα δεν αξίζει τόσο πολύ στον χώρο της τέχνης, ώστε να θυσιάσεις την ωραία ζωή γι’αυτό. Πρώτα η ζωή. Όλα τα άλλα έρχονται μετά. Δεν είναι ένα ολοκαύτωμα η τέχνη. Είναι ένα ωραίο ποιητικό καρναβάλι. Μπες μέσα και χόρεψε. Τίποτε άλλο.
*ΚΥΡΙΑΚΗ 25 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ, στον πολυχώρο WE
Δωρεάν προβολή της ταινίας «Φτηνά Τσιγάρα" παρέα με το Ρένο Χαραλαμπίδη, σε συνδιοργάνωση WHYNOT και Εξώστη.
Κατεβάστε δωρεάν το E-book του Ρένου, ΕΓΧΕΙΡΙΔΙΟ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΙΚΗΣ ΑΝΥΠΑΚΟΗΣ
metrosport.gr
